Sevgi ve Güven, köyün tam ortasında karşılaşmışlar. İlk başta birbirlerini tanımıyorlarmış, ama bir şey varmış ki, ikisi de bunu hissediyormuş. Sevgi, Güven’in gözlerine baktığında içindeki samimiyeti görmüş; Güven de Sevgi’nin sözlerindeki içtenliği fark etmiş. Birlikte konuşmaya başladıklarında, sanki yıllardır tanışıyorlarmış gibi hissetmişler. Konuştukça birbirlerinin kalplerine dokunmuşlar ve aralarında görünmez bir bağ oluşmuş.
Bu bağ öyle güçlüymüş ki, ne zaman biri diğerine bir şey anlatmak istese, kelimelere bile gerek kalmadan ne demek istediğini anlarmış. Sevgi, Güven’e her zaman dürüst davranırmış; Güven de Sevgi’nin her sözünü ciddiyetle dinler ve ona saygı gösterirmiş. Bu iki dost arasında oluşan bağ, köydeki herkesin dikkatini çekmiş ve herkes bu bağın sırrını merak etmeye başlamış.
Bir gün, köyün en bilge kişisi, bu bağın sırrını keşfetmek için Sevgi ve Güven’i yanına çağırmış. "Nasıl oluyor da, birbirinizi yeni tanımanıza rağmen bu kadar derin bir anlayış ve uyum içindesiniz?" diye sormuş.
Sevgi ve Güven birbirlerine bakmışlar ve gülümsemişler. Sevgi, "Biz birbirimizi dinledik, yargılamadık. Anlamaya çalıştık, vazgeçmedik," demiş. Güven de eklemiş: "Birbirimize güven verdik, saygı duyduk. İşte bu yüzden, aramızda güçlü bir uyum ve bağ oluştu."
Bilge kişi başını sallayarak, "Demek ki, gerçek dostluk ve anlayış, zamanla değil, gönülle kurulur," demiş.
O günden sonra, köyde herkes Sevgi ve Güven’in sırrını öğrenmiş ve kendi aralarındaki uyum ve bağları güçlendirmeye çalışmış. Ve bu köyde, insanlar arasında kurulan o görünmez bağ, Sevgi ve Güven’in dostluğunun mirası olarak yaşamaya devam etmiş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder