Bir kış, ormanın en bilge kirpisi olan Yağmur, diğer kirpileri bir araya topladı. "Bu kış farklı olmalı," dedi. "Isınmak için bir yol bulmalıyız. Ama dikenlerimiz yüzünden birbirimize yaklaşmakta hep zorlanıyoruz. Belki de daha iyi bir çözüm vardır."
Kirpiler bu fikri düşünmeye başladılar. İçlerinden biri, Cesur adında genç bir kirpi, hemen atıldı: "Dikenlerimizi yok etsek? O zaman birbirimize zarar vermeden sarılabiliriz!"
Fakat Yağmur gülümsedi ve başını iki yana salladı. "Dikenlerimiz bizi koruyan bir parçamız," dedi. "Onlardan vazgeçersek, savunmasız oluruz. Dikenlerimiz olmadan soğuktan korunamayız."
Kirpiler bir süre daha düşündüler. En sonunda Minik adlı küçük bir kirpi, sessizce şunları söyledi: "Belki de birbirimize çok yaklaşmadan, ama yeterince yakın olabileceğimiz bir mesafe bulmalıyız. Hem ısınır, hem de birbirimizi incitmeyiz."
Bu öneri herkese mantıklı geldi. O gece, kirpiler birbirlerine tamamen sokulmadan, ama ısınabilecek kadar yakın bir şekilde sıralandılar. Dikenleri birbirine batmıyordu, ama soğuk da onlara ulaşamıyordu. Aralarındaki bu denge, hepsini hem sıcak tutmuş hem de birbirlerine zarar vermelerini engellemişti.
Günler geçtikçe kirpiler, bu dengeyi koruyarak kışı atlatmayı başardılar. Yağmur onlara, "Her ilişki bir denge ister," dedi. "Birbirimizi incitmeden, ama soğuktan korunacak kadar yakın olmanın yolunu bulduk."
Kirpiler bu dersle, sadece kışı değil, birbirlerine olan bağlarını da güçlendirdiler. Artık birbirlerine nasıl yaklaşacaklarını, ne zaman mesafeli duracaklarını, hem kendilerini hem de sevdiklerini nasıl koruyacaklarını biliyorlardı. Ve böylece, ormanda her kış, kirpiler bu dengeyi hatırlayarak birbirlerine hem yakın hem de güvende kalmayı başardılar.
Ve onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder