Performans ile stres arasındaki ilişki, genellikle Yerkes-Dodson Yasası (Yerkes-Dodson Law) ile açıklanır.
Bu yasa, stresin ve performansın arasındaki ilişkiyi U şeklinde bir eğri ile tanımlar ve genellikle optimal stres düzeyinde en yüksek performans elde edilir. Durumları bu bağlamda analiz edebiliriz:
1. Stres az, Performans az:
Aşırı düşük stres (ya da motivasyon eksikliği), kişinin gevşemiş ve rahat hissetmesine neden olur. Bu durumda bir zorluk ya da baskı olmadığı için performans da genellikle düşük olur. Bu durum genellikle ilgisizlik, monotonluk ya da hedef eksikliğiyle ilişkilendirilebilir.
2. Stres az, Performans yüksek:
Düşük stres, kişinin rahat bir şekilde görevlerine odaklanmasını sağlayabilir. Eğer kişi görevini biliyorsa ve gereksiz baskı altında değilse, düşük stres seviyesi ile yüksek performans gösterebilir. Bu, yaratıcı işler ya da rutin görevlerde sıklıkla gözlemlenir.
3. Stres yüksek, Performans düşük:
Yüksek stres, çoğunlukla performansı olumsuz etkiler. Kişi aşırı baskı altında hissedebilir ve kaygı seviyesi artabilir. Bu durum karar verme yetilerini, odaklanmayı ve verimliliği düşürür. Stresin aşırıya kaçması, tükenmişlik ve performans kaybına neden olabilir.
4. Stres yüksek, Performans yüksek:
Optimal stres seviyesi, yani kişinin üzerine aldığı baskı onu motive edebilir ve performansını artırabilir. Ancak bu çok hassas bir denge gerektirir. Kişi kendini motive olmuş hisseder, zorluklarla başa çıkabilir ve bu baskı performansı artırabilir. Ancak bu stres seviyesi aşırıya çıkarsa, performans düşmeye başlar.
Özetle, düşük ya da aşırı yüksek stres genellikle performansın düşmesine neden olurken, orta düzeydeki stres kişiyi motive edip yüksek performansa ulaştırabilir.
Yinevde bu denge kişiye ve durumlara göre değişiklik gösterir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder