Tecâhül-i Ârif, edebiyatta sıkça kullanılan bir edebî sanattır. Sözlük anlamı olarak “bilmezlikten gelme” demektir. Ancak burada esas olan, bilip de bilmiyormuş gibi davranmaktır.
Bu sanat, bir şeyi gayet iyi bilen şairin, onu bilmiyormuş gibi söylemesiyle oluşur.
Özellikleri:
- İronik, bazen de nüktedan bir hava taşır.
- Anlamı derinleştirir, sanatsal bir incelik katar.
- Genellikle duyguların ya da olayların büyüklüğünü, etkisini artırmak için kullanılır.
Örnek:
Fuzûlî’nin şu beyti tecahül-i arife güzel bir örnektir:
Su kasrında sâkin olmuşum ben
Harâbâtı bilmem, ârifânı tanımam
Fuzûlî burada "harâbâtı bilmem, ârifânı tanımam" diyerek aslında çok iyi bildiği şeyleri bilmiyormuş gibi yapar. Yani mânevî dünyaya, tasavvufa uzak biriymiş gibi davranarak aslında irfanına vurgu yapar.
İngilizcede bu tür kullanıma "feigned ignorance" denir. Ama edebiyattaki estetik işlevi farklıdır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder