Yakın zamanda, tanınmış bir radyo sunucusunun ünlü bir sanatçıyı röportaj yaptığı bir etkinliğe katıldım. Ancak, bu röportaj tam anlamıyla başarısızdı, çünkü sunucu sanatçının eserlerini ve bunların ruhunu anlamaktan uzaktı. Sunucunun bu tutumu, izleyiciyi sürece dahil etmek amacıyla yapılan bir rol değil, daha çok anlamadığı için duyduğu bir hırçınlıktı. Kendi işinde başarılı olması, sanatçıyla bağlantı kuramamasını daha da zorlaştırmış gibi görünüyordu. İyi bir röportajcının ilk görevi, egosunu bir kenara bırakarak konuğunu ön plana çıkarmaktır; ikinci ve daha zor olan görev ise anlamaktır ki bu da zaman, niyet ve çaba gerektirir.
Bu olay, Jeanette Winterson’un “Art Objects” adlı denemesinde ele aldığı sanatın anlaşılmaması üzerine düşündürdü. Winterson, sanatın dili ve yapısını kavramanın, onu çözmek yerine deneyimlemeyi gerektirdiğini vurgular. Sanatın anlaşılması, alışılmış problem çözme yöntemlerine boyun eğmez; sanat, çözülmesi gereken bir sorun değil, içine girilmesi gereken bir deneyimdir. Sanatla bağ kurmak, bizim çaba göstermemizi gerektirir; bu da sanatın üzerimizde çalışabilmesi için sanat için çalışmamız gerektiği anlamına gelir.
Sanatın bize sunduğu güzellik ve içsel dönüşüm, çaba ve zaman gerektirir. Sanatı anlamakta zorlandığımızda, bu zorluğu sanatın bir eksikliği olarak değil, bizim anlamada yetersizliğimiz olarak görme eğilimindeyiz. Sanatın bizde uyandırdığı hisleri sorgulamak, bizi daha dürüst ve samimi bir anlayışa götürür.
Sanat, birey olarak kimliğimizi sorgulatarak bizi evrenle bağdaştırır. Sanatla kurduğumuz bu bağ, sevgiyi hatırlatır; düşen bir dünyayı yeniden ayağa kaldırır ve yaşamın anlamını hatırlatır. Winterson’un dediği gibi, sanat basit bir dekorasyon veya eğlence değil, canlı bir ruhtur.
https://www.themarginalian.org/2014/10/27/jeanette-winterson-art-objects/
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder