Bu diyarda, karanlık bir mahzende yaşayan bir Prens yaşardı. Mahzenin duvarları, çok sayıda kapı ile doluydu.
Prens, bu kapıların ardında ışığa çıkabileceğini umut ederdi. Ancak, her kapıyı açtığında karşısına sadece yeni bir karanlık çıkardı.
Dışarıdaki insanların güneşli sokaklarda neşeyle yürüdüğünü bilmek, Prens'in umutsuzluğunu daha da artırırdı.
Bir gün, Prens'in mahzenine yaşlı bir bilge geldi. Bilge, Prens'in umutsuzluğunu anlamış ve ona yardım etmek istemişti.
Prens'e, mahzenin kapılarının ardındaki karanlığın aslında onun kendi zihin dünyası olduğunu açıkladı.
"Sevgili Prens," dedi bilge, "bu kapıların ardındaki karanlık, senin korkuların ve endişelerindir. Her kapıyı açtığında, kendi içsel karanlığınla yüzleşiyorsun. Ancak, bu karanlığın içinde kaybolmamak için umudu ve sevgiyi bulman gerek."
Prens, bilgenin sözlerini anlamaya çalıştı. Kendi zihin dünyasında hapsolmuş olduğunu fark etti. Başkalarının güneşli dışarıda yürümesi, Prens için bir motivasyon kaynağı oldu. Karar verdi; kendi karanlığını yenmek ve umudu bulmak için çaba sarf edecekti.
Bilge, Prens'e bir mum verdi. "Bu mum, senin umudun ve sevgindir. Her kapıyı açtığında, bu mumu yak ve karanlığı aydınlat."
Prens, mumunu yakarak ilk kapıyı açtı. Kapının ardındaki karanlık, mumun ışığıyla aydınlandı. Kendi korkularıyla yüzleştiğinde, onları yenebileceğini fark etti. Her kapı, Prens'in içsel karanlığının bir parçasını temsil ediyordu. Prens, her kapıda mumu yakarak karanlığı aydınlattı ve umudunu yeniden buldu.
Zamanla, Prens mahzendeki tüm kapıları açtı ve karanlığı yendi. Artık o da güneşli dışarıda, diğerleriyle birlikte neşeyle yürüyebiliyordu.
Prens, umutsuzluğun sadece bir yanılsama olduğunu öğrendi ve sevgi ve umutla her şeyin üstesinden gelinebileceğini fark etti. 🌟🕯️
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder