Deniz ve Sonsuz Okyanus
Deniz, küçük bir balıkçı kasabasında yaşayan meraklı bir çocuktu. Gözlerini denize diktiği her an, ufkun ötesinde ne olduğunu hayal ederdi.
Babası, “Deniz, dalgalar bizi buraya kadar getirir ama kıyıyı terk edersek neyle karşılaşacağımızı bilemeyiz,” derdi hep. Ama Deniz, kıyıyı aşmanın içinde saklı bir sır olduğuna inanıyordu.
Bir gün, kasabaya yaşlı bir denizci geldi. Üzerinde tuzdan beyazlamış giysileri, gözlerinde ise sonsuz okyanusların yansıması vardı. Deniz ona yaklaşıp sordu:
— Uzaklarda ne var?
Denizci gülümsedi ve elini ufka uzatarak, “Yeni dünyalar,” dedi. “Ama onları görmek için kıyıyı gözden kaybetmeye cesaret etmelisin.”
Bu sözler Deniz’in yüreğinde yankılandı. O gece yıldızlara bakarak kararını verdi. Sabahın ilk ışıklarıyla, eski bir kayığı denize indirdi ve kürek çekmeye başladı. Dalgalar onu hafifçe sallarken, içindeki heyecan ve korku birbirine karışıyordu.
Kasaba çok geçmeden gözden kayboldu. Deniz, arkasına dönüp baktığında içini bir ürperti kapladı ama ileriye doğru bakınca kalbi hızla çarptı. Gökyüzü daha parlak, deniz daha derin görünüyordu. Bir süre sonra, suların içinden yükselen bir ada gördü. Adanın kıyısında altın gibi parlayan taşlar, rengârenk kuşlar ve bilmediği çiçekler vardı.
İşte o an, Deniz anladı: Eğer kıyıyı terk etmeseydi, burayı asla göremeyecekti. Yeni okyanuslar keşfetmek, bilinmeze adım atmaktan korkmamakla mümkündü.
Ve o günden sonra, Deniz hiçbir zaman sadece kıyıda bekleyen biri olmadı. O, hep yeni ufuklara yelken açan bir kaşif olarak kaldı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder