Kafes ve Kuş
Bir zamanlar, yemyeşil bir ormanın derinliklerinde özgürce uçan bir kuş yaşardı. Bu kuş, hem uçmaktan hem de ormandaki diğer canlılarla sohbet etmekten büyük bir mutluluk duyardı.
Ancak bir gün, kuşun aklına garip bir düşünce düştü: “Ya bir gün kanatlarımı kaybedersem? Ya gökyüzünde uçarken düşersem?”
Bu korku, zamanla kuşun içine yerleşti ve onu huzursuz etti. Her ne kadar özgürce uçsa da, zihnindeki bu karanlık düşünceler peşini bırakmıyordu. Bir gün, kuş bir çözüm buldu: Kendine bir kafes yapacaktı. Bu kafes, onu dış dünyadan koruyacak ve güvenli bir yuva sunacaktı.
Kuş, dalları, yaprakları ve ormanda bulduğu sarmaşıkları kullanarak küçük ama sağlam bir kafes yaptı. Kafesin içine girdi ve kapısını içeriden kapattı. İlk başta kendini güvende hissetti; ne rüzgâr ne de gökyüzündeki tehlikeler ona ulaşabiliyordu. Fakat zamanla, kuş kafesin içinde sıkılmaya başladı. Kanatlarını çırpacak yer yoktu, gökyüzüne çıkıp şarkılar söyleyemiyordu.
Bir gün, kafesin parmaklıklarından dışarı bakan kuş, eskiden uçtuğu maviliklere baktı ve içi hüzünle doldu. Kendi kendine sordu: “Beni buraya kim hapsetti?” Sonra fark etti: Kafesi yapan da kapatan da kendisiydi.
Kuş, bu gerçekle yüzleşince bir süre sessiz kaldı. Korkuları yüzünden özgürlüğünden vazgeçtiğini anladı. Ancak hemen ardından bir başka soru belirdi zihninde: “Peki, bu kafesi ben yaptıysam, yıkmak da benim elimde değil mi?”
Kuş, tüm gücünü toplayarak parmaklıkları gagaladı. Önce yoruldu, sonra umutsuzluğa kapıldı. Ama içindeki özgürlük isteği onu vazgeçmekten alıkoydu. Günlerce, sabırla çalıştı. Sonunda kafesin bir parçasını kırmayı başardı. Açılan delikten dışarı süzülen kuş, gökyüzüne doğru kanat çırptı. Uzun bir aradan sonra tekrar maviliklerde süzülmek, içini tarifsiz bir mutlulukla doldurdu.
Kuş o günden sonra bir daha asla korkularının esiri olmadı. Ormanın her köşesine uçtu, şarkılar söyledi ve diğer canlılara şu öğüdü verdi:
“Özgürlüğünüzü kafesle takas etmeyin. Korkularınız sizi tutsak etmeye çalışsa bile, her zaman gökyüzüne ulaşacak bir yol bulabilirsiniz.”
Ve o günden sonra, kuş hem korkularını hem de kafesini geride bırakıp özgürlüğün tadını çıkarmaya devam etti.
Bu masal, korkularımızın bizi sınırladığını ve bu sınırlardan kurtulmanın anahtarının bizim elimizde olduğunu hatırlatıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder