Sevgi Ormanı'nın Üç Sırrı

"Sevgi Ormanı'nın Üç Sırrı"

Bir varmış bir yokmuş… Gökyüzünün maviliğinde kaybolan bulutların ötesinde, yıldızların ışığıyla aydınlanan bir ormanın tam kalbinde, adı Sevgi Ormanı olan sihirli bir yer varmış.

Bu Sevgi ormanın üç koruyucusu varmış: Huzur, Güven ve Özgürlük.

Huzur, toprağın derinliklerine uzanan kökleriyle büyük bir çınar ağacıymış. Dalları sessizce rüzgârla salınırken, kökleri ormanın her yerine yayılarak her canlıya sükûnet ve denge verirmiş.

Güven, Huzur'un gövdesinde yaşayan bilge bir kaplumbağaymış. Kabuğu sağlam, adımları yavaş ama kararlıymış. Ormanda herkes ona yaslanır, onun söylediği sözlere inanırmış. Güven, köprüler inşa eder, kalpleri birbirine bağlarmış.

Özgürlük, gökyüzünde kanat çırpan rengârenk bir kuşmuş. Ne bir kafese sığar ne de bir dala konarmış. Ama ne zaman bir canlı korksa, cesarete ihtiyacı olsa, Özgürlük hemen yanına uçar, onu yüreklendirirmiş.

Ve bir gün, Sevgi doğmuş bu üçlünün ortasında. Ne toprakta doğmuş ne gökte, Sevgi kalplerin tam merkezinde filizlenmiş. 

İlk nefesini Huzur’un dinginliğinde almış, ilk adımını Güven’in üstünde atmış ve ilk hayalini Özgürlük’ün kanatlarında görmüş.

Zamanla Sevgi büyümüş. Huzur’un kökleri Sevgi’yi derinleştirmiş, Güven’in gövdesi onu sağlamlaştırmış, Özgürlük’ün kanatlarıysa göklere taşımış. Ormanda ne zaman bir çiçek solsa, Sevgi ona dokunmuş; ne zaman biri korksa, Sevgi sarılmış.

Ama bir gün, ormanın rüzgârı değişmiş. Korku adında soğuk bir sis çökmüş. Huzur’un kökleri çatlamış, Güven bir mağaraya saklanmış, Özgürlük uçmaktan vazgeçmiş. Sevgi ise küçülmeye, zayıflamaya başlamış.

Tam her şey bitti derken, küçük bir çocuk çıkagelmiş ormana. Adı Deniz’miş. Sessizce ağlayan çiçekleri sevmiş, kaplumbağayı kucaklamış, kuşa “uç hadi” demiş. Toprağı elleriyle okşayıp, “Buradasın ve değerlisin,” demiş.

İşte o anda, Huzur yeniden kök salmış, Güven başını kabuğundan çıkarmış, Özgürlük göğe yükselmiş ve Sevgi yeniden ışıldamış.

Çünkü Deniz, sevgiyi büyüten sırrı biliyormuş:
Sevgi, Huzur, Güven ve Özgürlükle büyürmüş.

Ve o günden sonra, Sevgi Ormanı sonsuza kadar yemyeşil kalmış.

Gökten üç elma düşmüş:
Biri kalbini sevgiyle büyütenlere,
Biri özgürlüğe cesaret edenlere,
Biri de masalı okuyup gülümseyenlere.