Yalan, özgürlük gibi gelebilir ama yalnızca yalnızlaştırır.

Deniz ve Görünmez Gerçek

Bir varmış, bir yokmuş... Uzak diyarlarda, masmavi denizin kıyısında bir kasaba varmış. Bu kasabada Deniz adında bir çocuk yaşarmış. 

Deniz, her zaman merakı ve cesaretiyle tanınırmış. Onun için her şey bir keşifti: Dalgaların ritmi, rüzgârın fısıltısı ve hatta insanların söyledikleri sözler bile...

Bir gün, kasabanın en yaşlısı olan Bilge İlyas, Deniz’e garip bir hikâye anlatmış:

“Bazı yalanlar vardır, duyduğunda yalnızca bir yankıdır. Ama bazı yalanlar öyle ki, gerçeğin kendisini bile gölgeler. İşte o zaman, insan özgür hissettiğini sanır, ama aslında en büyük hapishanesini inşa etmiştir.”

Deniz, bu sözleri pek anlamamış ama aklına kazımış.

Ertesi gün, Deniz ormanda gezerken yerde parlayan bir taş bulmuş. Taşın üzerinde bir yazı varmış: "Gerçeği saklayan, kendini de saklar."

Merakı ağır basan Deniz, taşı alıp evine götürmüş.

O gece, taşın tuhaf bir gücü olduğunu fark etmiş. Eğer biri onun hakkında bir yalan söylerse, o kişi anında görünmez oluyormuş! Deniz bunu keşfettiğinde şaşkınlıkla gülmüş. Küçük bir oyun oynamaya karar vermiş.

Önce komşusu Hasan’a gitmiş ve “Bugün dağda kocaman bir ejderha gördüm!” demiş. Hasan, gülüp, “Hadi oradan, Deniz!” diye cevaplamış. Ama Deniz, taşın gücünü denemek için kendi annesine yalan söylemiş: “Bugün yemek yedim.” Oysa yememişti. Ve bir anda... aynada kendisini görememiş!

Deniz paniklemiş. Evin içinde koşuşturmuş ama kimse onu fark etmiyormuş. Sinir bozucu bir özgürlük hissiyle baş başa kalmış. İstediği yere gidebilir, istediği şeyi yapabilirmiş… Ama kimse ona bakmıyor, kimse onun varlığını hissetmiyormuş.

Saatler sonra, taşın üzerine elini koyup itiraf etmiş: “Yalan söyledim.” O anda görünmezliği kaybolmuş ve aynada tekrar kendini görmüş.

O günden sonra Deniz, Bilge İlyas’ın sözlerini anlamış. Özgürlük, görünmez olmak değilmiş. Gerçek, bazen ağır gelse de, insanı var eden şeymiş.

Ve böylece, Deniz artık bildiği bir şeyi hiç unutmazmış:

Başarılı bir yalan, özgürlük gibi hissettirebilir… ama aslında insanı en büyük yalnızlığa mahkûm edermiş.